Het is heel bijzonder getuige te mogen zijn van de opkomst van een beschaving en de neergang er van. Vlak voordat een beschaving valt, is er altijd een periode van decadentie.
Dat uit zich op verschillende manieren. De extreme individualiteit, het hyperkapitalisme maar de islamitische terreurgroep ISIS is zo pervers als het maar kan.
Jonge westerse moslima’s, sommigen niet ouder dan 15 jaar, reisden af naar Syrië om mee te doen aan de strijd tegen de ongelovigen. Ze wierpen een paar kleine strijdertjes, leerden met wapens om te gaan, sneden zonder enige moeite iemands keel door en juichte als er weer een westerse journalist onthoofd werd.
Nu willen de dames weer terug naar hun vaderland want uiteindelijk gaat het vervelen. Sexslaaf zijn van een extremist. Kinderen baren. In zwarte lappen lopen. En weinig comfort. Laat staan luxe. Ze zitten nu in een opvangkamp en kunnen, zou ik denken, allen terug om als oorlogsmisdadiger veroordeeld te worden.
Toen ik 15 jaar was kende het verschil tussen goed en kwaad echt wel. De decadentie manifesteert zich in perverse en extreme opvattingen. En een nostalgische hang naar vroeger. Sektes springen als paddestoelen uit de grond nog versterkt door de pandemie. Anti- vax, klimaatsektes, Donald Trump aanhangers. Geen van hen zijn gevoelig voor gezond verstand of wetenschappelijke uitleg. De denkbeelden zijn rigide in de hersens geprint. Daar valt niet aan te tornen. Misschien alleen te behandelen met denazificatie methodes.
Wat ook zo vreemd is dat politiek links in een identiteitscrisis zit. Links staat extreem tolerant tegenover strenge gelovigen en ideologieën. Ik noem het: Het Nieuwe Stalinisme. Volg de partijlijn. Kritiek wordt niet geveeld. En verdraagzaamheid voor onverdraagzaamheid is de norm. De meest grote idioterie wordt door links toegejuicht als moedig. Elk gek of ziekelijke aandachtstrekker verdient respect. Daar komt het op neer. Dat is de partijlijn van links in 2023.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten